Zeewolfsmelk

Wereldwijd zijn er zo’n 1600 wolfsmelksoorten en ook in ons land komen er enkele voor. Daar zitten eenjarige tussen, maar Zeewolfsmelk is een vaste plant. Hij groeit langs de kust. Een dynamische groeiplek waaraan hij is aangepast. Hij heeft een diepe penwortel en dikvlezige bladen, zoals je die veel ziet in een zoute omgeving. Zeewolfsmelk heeft het vermogen om boven het overstuivende zand uit te groeien, wat duinvorming bevordert.

De naam Wolfsmelk slaat op het witte melksap dat vrijkomt bij het breken van blad of stengel. Dat is giftig voor mens en dier. Van vroeger gebruik door de mens, is mij niets bekend. De geslachtsnaam Euphorbia is misleidend. Het ware kruid zou dat betekenen. Een rare naam voor duivelse gifplanten. Met deze naam zou men in de oudheid de ware aard van de plant voor heksen en duivelse geesten hebben willen verbergen.

Dieren gebruiken Zeewolfsmelk wel. De oliehoudende zaden hebben een zogenoemd mierenbroodje. Mieren verslepen een zaadje waardoor het elders weer kan ontkiemen. Ook de wind en de zee spelen een rol bij de verspreiding. Zeewolfsmelk groeit vaak in de zeereep. Bestuiving gebeurt door vliegen, bijen, wespen en mieren. Divers insectensoorten gebruiken ook wolfsmelksoorten als voedselplant voor de rupsen. Zeewolfsmelk is vrij zeldzaam en altijd leuk om te ontmoeten.

Joost Kievit