Citroengele honingklaver
Vroeger leerde ik dat we in ons land drie soorten honingklaver hadden. De witte, de gele en akkerhogingklaver. Akkerhoningklaver was eigenlijk geen goede naam. Je vindt hem nauwelijks op akkers. Nu wordt hij dus ook Citroengele honingklaver genoemd. Het tweede deel van de wetenschappelijke naam Melilotus officinalis duidt op gebruik als geneesmiddel.
Honingklaver bevat cumarine. Dat werd als geurstof gebruikt maar ook verwerkt in pleisters tegen ontstekingen. Het is ook een bloedstollingsremmer en daar is voorzichtigheid geboden. Veel gebruikt rattengif was hierop gebaseerd. Verse honingklaver zou ongevaarlijk zijn, maar door inwerking van schimmelsoorten kunnen giftige stoffen worden gevormd.
Je ziet Citroengele honingklaver vaak in bermen en ruigtes samen met z’n witte soortgenoot. Hij is twee of meerjarig, stengels blijven nogal eens in de winter overstaan. De wind rammelt dan de zaden uit de peulen. Een natte zomer kan nadelig zijn omdat dan de zaden al in de peulen ontkiemen en afsterven voordat ze op de grond terecht komen. Vooral bijen zorgen voor de bestuiving en een soort snuitkever is op honingklaver gespecialiseerd. De larve leeft in een zelf gemaakte gang in de stengelvoet van de plant. Mij trekt vooral de geur van deze plant aan.
Joost Kievit
