Hondsroos

De Roos geldt van oudsher als de koningin der bloemen. Ook de bloemen van onze inheemse wilde rozen zien er fraai uit. Hondsroos is lastig te onderscheiden van bijvoorbeeld Egelantier. Als je een blad fijn wrijft en je ruikt een fijne zoetzure appelgeur, dan heb je met Egelantier te maken. Hondsroos is algemener en groeit vaak op drogere plekken. Grondsoort maakt niet zoveel uit, Alleen op echt voedselarme bodems ontbreekt hij. Je ziet Hondsroos in bosranden, in de duinen en veel in hagen.

Diverse rozensoorten lijken op elkaar en kruisen ook gemakkelijk met elkaar. Heel bijzonder bij de Hondsroos en consorten is, dat na kruisbestuiving de genen van de moederplant overheersen bij de nakomelingen. Tal van insecten bezoeken de bloemen en voor veel insectensoorten zijn onze wilde rozen waardplant. In het larve stadium gebruiken deze insecten de verschillende delen van de struik als voedsel. Om er een paar te noemen: Oranje bruinbandspanner, Rozevedermot, Rozebottelmot, Rozekever, Gewone behangersbij, Rozebladwesp, Rozeboorvlieg enzovoorts.

In de keuken en in de volksgeneeskunde maakten ook mensen veelvuldig gebruik van Hondsroos en z’n soortgenoten. Rozebottels zijn rijk aan vitamine C en je kan er heerlijke jam van maken. Bloemknoppen en bladeren werden vroeger gebruikt als laxeermiddel en om wonden af te dekken.

Joost Kievit