Zeevenkel
Geen alledaagse ontmoeting. Zeevenkel is zeldzaam. Een echte kustplant. Oorspronkelijk een soort van rotskusten. Vermoedelijk heeft hij zich rond de vorige eeuwwisseling in ons land gevestigd door het gebruik van steen voor de versterking van zeedijken. Hij schijnt ook wel eens in de duinen of in een berm op te duiken, maar houdt daar niet lang stand.
Hij kan sterk wisselend zout gehaltes verdragen. Het vlezige blad duidt daar ook op. Nodig heeft hij dat zout kennelijk niet, want hij doet het ook goed in rotstuinen. In de 17e eeuw was het een bekende en zeer kostbare groente. Het werd in Londen als delicatesse bij vlees geserveerd. Plukkers riskeerden hun leven bij het zoeken naar de planten. Men liet kinderen naar de planten zoeken bungelend aan een touw aan de enkels langs de kliffen van Dover.
Ook in de geneeskunde speelde Zeevenkel een rol. Vooral rauw gegeten om de eetlust op te wekken, aan te sterken of bij een gebrek aan vitamine C. Als aftreksel gebruikte men om het bloed te zuiveren en urine af te drijven. Op azijn zoals augurken was hij ook erg in trek. Zeevenkel wekt bij mij verwondering. Een plant om even bij stil te staan.
Joost Kievit
